Skyer

Lyrics

• 1Skyer

  Skyer, vyer
  Alt det eg såg sveva
  Hjerter, smerter
  Men alltid håvet heva
  Gi meg kvardagsklenå
  Knytt varme skjerf rundt trenå
  Når aller minst du vente det
  Vil lysene du tente
  Visa vei

  Eg tror ikkje på svart og kvitt
  Me har alle nåke, eg har mitt
  Men om me sitte samen litt
  Finne me ut av det
  Og eg har velta mångt et bord
  Fått allslags sår så aldri gror
  Reist land og strand i sør og nord
  Men ingenting slår havet
  Eg har gått omkring åleina
  Mens eg lengta itte deg
  Men når ord har blitt te steinar
  Har alltid skyene løfta meg

  Skyer, vyer
  Alt det eg såg sveva
  Hjerter, smerter
  Men alltid håvet heva
  Gi meg kvardagsklenå
  Knytt varme skjerf rundt trenå
  Når aller minst du vente det
  Kan brevene du sendte
  Komma fram

  Tåkå ligge altfor tett
  For ingen seie det så alle vett
  Det handle om den sterkes rett
  Om å snu seg itte vêret
  Eg har lengta itte sjelero
  Sitt långt itte ei aen sol
  Har reist meg opp og skifta stol
  Men det blir aldri nåke bere
  Snart ska eg gå tebake
  Te den tiå så gjør vondt
  Vil bare ligga her på taket
  Og sjå på skyene ei stund

  Skyer, vyer
  Alt det eg såg sveva
  Hjerter, smerter
  Men alltid håvet heva
  Gi meg kvardagsklenå
  Knytt varme skjerf rundt trenå
  Når aller minst me vente det
  Vil broene me brente
  Ta oss him

• 2Kan ikkje gi oss

  Me kan ikkje gi oss så lett
  Me kan ikkje gi pessimistane rett
  Me kan ikkje gi oss alt nå
  Veien e långe, men me har så vidt begynt å gå

  «Me står på ein barrikade
  Om me vil det elle ei»
  Eg kan huska då du sa det
  Eg kan huska at det svei
  Eg hadde andre ting i sinne
  Såg te ein aen kant
  Men eg visste innerst inne
  At det du sa, va sant
  Me kan ikkje gi oss så lett
  Me kan ikkje gi pessimistane rett
  Me kan ikkje gi oss alt nå
  Veien e långe, men me har så vidt begynt å gå

  Alt et långt liv romme
  Av lengsel, sorg og skam
  Tomme for tomme
  Klorte du deg fram
  Med dine magiske formlar
  Du hadde plukt opp her og der
  Seilte du rett inn i stormar
  Og imellom skarpe skjer
  Ingen brukte vel det ordet
  Men det viste seg te sist
  Når alt va lagt på bordet
  Du va alkymist

  Me kan ikkje gi oss så lett
  Me kan ikkje gi pessimistane rett
  Me kan ikkje gi oss alt nå
  Veien e långe, men me har så vidt begynt å gå

  Med knyttnevar i vêret
  Med hjerter på rett plass
  Ska me slåst for nåke bere
  I gater og palass
  For alt omkring så leve
  Heilt te det det minsta kryp
  Alt så svømme, alt så sveve
  Frå høge fjell te store djup
  Ska me slåst mens tårer strømme
  Når det størsta slaget står
  Ska me kjempa mens me drømme
  Om ein aen, bere vår

  Me kan ikkje gi oss så lett
  Me kan ikkje gi pessimistane rett
  Men kan ikkje gi oss alt nå
  Veien e långe, men me har så vidt begynt
  Veien e långe, men me har så vidt begynt
  Veien e långe, men me har så vidt begynt å gå

• 3September

  De beste timane i døgnet
  Va skrevne sirligt på din hud
  Eg har tenkt litt, og eg øyne
  Ein mulighet for at det fins ein gud

  For når du såg alvorlig på meg
  Og spørte lågt om alt va bra
  Va det så ein engel såg meg
  Og viste meg den plassen eg sko ha

  Hinsides navn stilte du savn
  Eg ikkje visste eg hadde
  Før eg falt i din favn
  Hinsides ord satte du spor
  Me kjente på det samma
  Me sa det i kor

  Det e tiende september
  Et lite døgn før alt må skje
  Eg sitte i din gamle genser
  Men eg blir kje varme, finne ikkje fred

  Eg ser på skyene så henge
  Eg ser på bilane så står
  Eg har kje hørt frå deg på lenge
  Eg ser kje lenger heilt kor veien går

  Hinsides navn stilte du savn
  Eg ikkje visste eg hadde
  Før eg falt i din favn
  Hinsides ord satte du spor
  Me kjente på det samma
  Me sa det i kor

  Huske du Firenze
  San Marco, der me skilte lag
  Kanskje blei me for intense
  Men eg vett at me ska ses igjen ein dag

  Hinsides navn stilte du savn
  Eg ikkje visste eg hadde
  Før eg falt i din favn
  Hinsides ord satte du spor
  Me kjente på det samma
  Me sa det i kor

• 4Du e den

  Ikkje bry deg om alt bråket
  Lukk bare auene igjen
  Ikkje bekymra deg for nåke
  For meg så e du den
  Så gjør forskjellen eg trenge
  Så tenne lys når lyset går
  Så lukke opp der andre stenge
  Så blir, om alle andre går

  Du e den
  Du e den
  Så tar meg inn uten nåke om og men
  Du e den
  Du e den
  Elskar, reisefølge, venn

  De jobbe dag og natt på muren
  Og sende regningen te oss
  Og skylde på kulturen sin
  Men av og te så må du slåst
  Eg finne meg kje i det lenger
  At alt ska smørast te med blod
  Eg gjør kje ka så helst for penger
  Men eg gjør det for oss to

  For du e den
  Du e den
  Så tar meg inn uten nåke om og men
  Du e den
  Du e den
  Elskar, reisefølge, venn

• 5Levd liv

  Eg såg ein mann i ein spegel
  Han berre helste så vidt
  Du gløymer dei som regel
  Men somme andlet blir du ikkje kvitt

  Eg spurde kva han gjorde
  Han svarte: «Ingenting»
  Men sopte smulane av bordet
  Og la til, før han steig av i ein sving:

  «Eg skriv om levd liv
  Pennen imot pulsåra skal kjennast som ein kniv
  Ting skjer, det er det dei gjer
  Ingen veit kor vinden kjem frå, ingen veit kor hen han fer»

  Eg tenkte kanskje det var Bjella
  Eller OnklP eller einkvan
  Han sa han hadde sletta gjelda mi
  Då innsåg eg det ikkje var ein mann

  Men at han kom frå andre sida
  Den som me sansar av og til
  Eg ser det heile tida
  Me gjer ikkje det gode som me vil

  Eg skriv om levd liv
  Pennen imot pulsåra skal kjennast som ein kniv
  Ting skjer, det er det dei gjer
  Ingen veit kor vinden kjem frå, ingen veit kor hen han fer

  Det var heilt stilt i kupeen
  Alle undrast kva han hadde meint
  Eg tok ein kald slurk av teen
  Og innsåg same stund det var blitt seint

  Eg måtte av ved første høve
  Eg gjekk med vaklevorne steg
  Rart koss pennesplittane blir sløve
  Eg må visst slipa dei hjå deg

  Eg skriv om levd liv
  Pennen imot pulsåra skal kjennast som ein kniv
  Ting skjer, det er det dei gjer
  Ingen veit kor vinden kjem frå, ingen veit kor hen han fer

• 6Cecilie

  Når store, staute, sterke karar
  Seier dei ikkje veit kor mykje meir dei klarar
  Når du ber ei stille bøn og ingen svarar
  Og det kjennest som om alt er endeleg
  Om du må kvile deg, Cecilie
  Må du gjerne gjere det hjå meg

  Når allting ramlar rundt deg
  Og det kjennest som om ingenting er unt deg
  Når du rullar steinen din opp fjellsida og alle ropar: «Skund deg!»
  Og du står i spagat og alle synest du tar for korte steg
  Om du må kvile deg, Cecilie
  Må du gjerne gjere det hjå meg

  Når vinden riv og slit i teltet
  Og har sloppe opp for store tre å velte
  Når alle slaga som du får, er under beltet
  Og andre ser på deg og synest dei sjølv har ordna seg
  Om du må kvile deg, Cecilie
  Må du gjerne gjere det hjå meg

  Ein stad, ikkje langt frå her
  Bur det ein som har deg kjær
  Ein dag kan me ta ein tur
  Sei meg, Cecilie, kva du trur

  Når oppgåva er gedigen
  Og dei som klatra opp rett før deg, trekte med seg stigen
  Når alle bileta du tyr til, er frå krigen
  Og du slit med å beskrive korleis allting tapar seg
  Om du må kvile deg, Cecilie
  Må du gjerne gjere det hjå meg

• 7Alt ska komma fram

  Eg skreiv ein sang mens de rydda rommet
  Då eg såg øve han, kjente eg meg tomme
  Men eg vett: Om litt e ventetiå omme
  Alt ska komma fram
  De tapte ska bli funne

  «Det går et tog», hørte eg nåken kviskra
  På bakken der eg låg mens regnet rundt meg piska
  Det stod ein mann på moloen og fiska
  Han sa blinde sko få sjå
  Og sjuke, de sko friskna

  I førti år har eg holdt te her i fjellet
  Uten nåken slags komfort, savne det kje helle
  Eg holde blikket på de tingene så telle
  Og når vinden slår
  Vett eg ka så gjelde

  Eg tar ein smell, då kjenne eg at eg leve
  Men mång ein kveld ska eg innrømma eg streve
  Men håp e så ein båt så tidevatnet heve
  Snart betale eg mi gjeld
  Og rive sundt det sista brevet

• 8Normalia

  Eg har fremmedfrykt for alle dei ifrå Normalia
  Får meg te å føla meg så ein paria
  Eg blir urolige av altfor solide folk
  Då stole eg mer på dei så sitte djupt i det

  Av alle leresveinane, har eg mest tru på Judas
  Eg trur at det går an å svika nåken ein forguda
  Og tenk på Simon Peter, så sa: «Kjenne ikkje den maen!»
  Han sa det flerre gonger, òg, heilt te han hørte hanen

  Og Kristus holdt seg visstnok mest med syndarar og horer
  Han brukte ikkje tiå på å klyppa øve snorer
  Og Gandhi gjekk omkring i sine himasydde bleier
  Men lika fullt så leda han Mor India te seier

  Eg vett kje ka det gjør å kjøra rundt med diplomatskilt
  Eg tenke jo at liv og lera lett kan bli litt adskilt
  Holocaust blei vedtatt på høytidelige møter
  Då stole eg mer på dei så går omkring på bare føter

  Eg har fremmedfrykt for alle dei ifrå Normalia
  Får meg te å føla meg så ein paria
  Eg blir urolige av altfor solide folk
  Då stole eg mer på dei så sitte djupt i det

  Det skremme meg når altfor månge omfavne det trygga
  Nei, gi meg heller folk i dialog med sine skyggar
  Pinochet og Stalin hadde ingen diagnose
  Då stole eg mer på han så jakte dagens siste dose

  Og Pappa, han va flyktning, svømte frå ein båt i Sverige
  Eg ser han for meg, kara seg i land på glatta berget
  Og Mamma, så va unge, skilte mor på femtitalet
  Eg føle ikkje fellesskap med nåken normale

  Nei, gi meg Prøysen, gi meg Friele, gi meg alle skeive
  De sa: «Kor e diplomet ditt?» Eg svarte de: «Eg heiv det»
  Og stilte meg på siå av de andre nere i skiten
  Og eg har kje tenkt å gi meg, sjøl om sjelå mi blir sliten

  Eg har fremmedfrykt for alle dei ifrå Normalia
  Får meg te å føla meg så ein paria
  Eg blir urolige av altfor solide folk
  Då stole eg mer på dei så sitte djupt i det

• 9Ikkje der du leite

  Ikkje i palasset, men i et lite skur
  Ikkje med fanfarar, men med stjålne øyekast
  Ikkje på faste grunn, men långs ein vaklevoren mur
  Ikkje der du leite, men ein aen plass

  Ikkje i store bølger, men i krusningar så små
  Ikkje når det flyte lett, men når du har kjørt deg fast
  Ikkje i det så skjer deg, men i måten du tar det på
  Ikkje der du leite, men ein aen plass

  Ikkje i høge flammer, men i svake glør
  Ikkje grundig forberedt, men om nattå, i all hast
  Ikkje store steinar, men sandkorn te di bør
  Ikkje der du leite, men ein aen plass

  Ikkje i applausen, men når du rigge ner
  Ikkje når du suse av gårde, men når du har for tunge last
  Ikkje midt i lyset, men når ingen ser
  Ikkje der du leite, men ein aen plass

  Ikkje i det perfekta, men i det så har ein brist
  Ikkje i safirar, men i billigt glass
  Ikkje når du seire, men når du komme sist
  Ikkje der du leite, men ein aen plass

• 10Siste natta vår i lag

  Når den første snøen fell
  Hugsar eg vår siste kveld
  Alt eg innsåg aldri blei
  Dine avskjedskyss som svei
  Ingen visste av å snu
  Med kvart kjærteikn sørgde du
  Til det grydde grimt av dag
  Siste natta vår i lag

  Eg ser for meg kor me låg
  Då du spurde kva eg såg
  Huset hadde mange rom
  Langt dei fleste bygde om
  Kanskje snikkaren såg feil
  Ingen møbler høvde heilt
  Under senga låg ei sag
  Siste natta vår i lag

  Rykta gjekk om deg og meg
  At me tok for kvikke steg
  Dei sa du var observert
  Og var visst meir enn interessert
  Rundt oss bles det opp til storm
  Hadde eg ana kva som kom
  Ville eg vore mindre vag
  Siste natta vår i lag

  Du måtte ta ein telefon
  Og kom tilbake utan von
  Eg såg på tårene som rann
  At eg var ein dømd mann
  Du sa du kunne ikkje bli mi
  Ute glei det skip forbi
  Somme under falske flag
  Siste natta vår i lag

  Eg trefte på deg ein gong, så vidt
  Det var vinter, alt var kvitt
  Alt det harde viska ut
  Men snøen mellom oss låg djup
  Me hadde kurs for kvar vår kyst
  Men enno kjende eg i mitt bryst
  Dine skjøre hjarteslag
  Siste natta vår i lag

  Fire sirklar og ein kross
  Det er symbolet for oss
  Som ei likning, ikkje eit spel
  Rissa djupt inn i mi sjel
  Aldri såg eg slikt eit syn
  Som dine bogeforma bryn
  Og dine triste, mjuke drag
  Siste natta vår i lag

  Det er morgon, og eg frys
  Men eg kan sjå ei strime lys
  Veit kje kor det kjem ifrå
  Ser kje vegen eg skal gå
  Og om eg nokon gong kjem fram
  Eg kjenner sorg, men ikkje skam
  Og aldri vil eg bera nag
  For siste natta vår i lag