2023
«Skyer» er Tom Roger Aadlands tiende album. Vanligvis er han kjent for å skrive på nynorsk, men denne gangen har han skrevet på dialekt, nært og sterkt. Musikalsk favner albumet vidt, fra klassisk gitarrock via melodiøs pop til lavmælt visekunst. «Skyer» er produsert av Kjetil Steensnæs og Tom Roger Aadland, og innspilt i Athletic Sound i Halden, Bjølsen Misjonskirke i Oslo og ABC Studio i Etne.
Skyer, vyer
Alt det eg såg sveva
Hjerter, smerter
Men alltid håvet heva
Gi meg kvardagsklenå
Knytt varme skjerf rundt trenå
Når aller minst du vente det
Vil lysene du tente
Visa vei
Eg tror ikkje på svart og kvitt
Me har alle nåke, eg har mitt
Men om me sitte samen litt
Finne me ut av det
Og eg har velta mångt et bord
Fått allslags sår så aldri gror
Reist land og strand i sør og nord
Men ingenting slår havet
Eg har gått omkring åleina
Mens eg lengta itte deg
Men når ord har blitt te steinar
Har alltid skyene løfta meg
Skyer, vyer
Alt det eg såg sveva
Hjerter, smerter
Men alltid håvet heva
Gi meg kvardagsklenå
Knytt varme skjerf rundt trenå
Når aller minst du vente det
Kan brevene du sendte
Komma fram
Tåkå ligge altfor tett
For ingen seie det så alle vett
Det handle om den sterkes rett
Om å snu seg itte vêret
Eg har lengta itte sjelero
Sitt långt itte ei aen sol
Har reist meg opp og skifta stol
Men det blir aldri nåke bere
Snart ska eg gå tebake
Te den tiå så gjør vondt
Vil bare ligga her på taket
Og sjå på skyene ei stund
Skyer, vyer
Alt det eg såg sveva
Hjerter, smerter
Men alltid håvet heva
Gi meg kvardagsklenå
Knytt varme skjerf rundt trenå
Når aller minst me vente det
Vil broene me brente
Ta oss him
Me kan ikkje gi oss så lett
Me kan ikkje gi pessimistane rett
Me kan ikkje gi oss alt nå
Veien e långe, men me har så vidt begynt å gå
«Me står på ein barrikade
Om me vil det elle ei»
Eg kan huska då du sa det
Eg kan huska at det svei
Eg hadde andre ting i sinne
Såg te ein aen kant
Men eg visste innerst inne
At det du sa, va sant
Me kan ikkje gi oss så lett
Me kan ikkje gi pessimistane rett
Me kan ikkje gi oss alt nå
Veien e långe, men me har så vidt begynt å gå
Alt et långt liv romme
Av lengsel, sorg og skam
Tomme for tomme
Klorte du deg fram
Med dine magiske formlar
Du hadde plukt opp her og der
Seilte du rett inn i stormar
Og imellom skarpe skjer
Ingen brukte vel det ordet
Men det viste seg te sist
Når alt va lagt på bordet
Du va alkymist
Me kan ikkje gi oss så lett
Me kan ikkje gi pessimistane rett
Me kan ikkje gi oss alt nå
Veien e långe, men me har så vidt begynt å gå
Med knyttnevar i vêret
Med hjerter på rett plass
Ska me slåst for nåke bere
I gater og palass
For alt omkring så leve
Heilt te det det minsta kryp
Alt så svømme, alt så sveve
Frå høge fjell te store djup
Ska me slåst mens tårer strømme
Når det størsta slaget står
Ska me kjempa mens me drømme
Om ein aen, bere vår
Me kan ikkje gi oss så lett
Me kan ikkje gi pessimistane rett
Men kan ikkje gi oss alt nå
Veien e långe, men me har så vidt begynt
Veien e långe, men me har så vidt begynt
Veien e långe, men me har så vidt begynt å gå
De beste timane i døgnet
Va skrevne sirligt på din hud
Eg har tenkt litt, og eg øyne
Ein mulighet for at det fins ein gud
For når du såg alvorlig på meg
Og spørte lågt om alt va bra
Va det så ein engel såg meg
Og viste meg den plassen eg sko ha
Hinsides navn stilte du savn
Eg ikkje visste eg hadde
Før eg falt i din favn
Hinsides ord satte du spor
Me kjente på det samma
Me sa det i kor
Det e tiende september
Et lite døgn før alt må skje
Eg sitte i din gamle genser
Men eg blir kje varme, finne ikkje fred
Eg ser på skyene så henge
Eg ser på bilane så står
Eg har kje hørt frå deg på lenge
Eg ser kje lenger heilt kor veien går
Hinsides navn stilte du savn
Eg ikkje visste eg hadde
Før eg falt i din favn
Hinsides ord satte du spor
Me kjente på det samma
Me sa det i kor
Huske du Firenze
San Marco, der me skilte lag
Kanskje blei me for intense
Men eg vett at me ska ses igjen ein dag
Hinsides navn stilte du savn
Eg ikkje visste eg hadde
Før eg falt i din favn
Hinsides ord satte du spor
Me kjente på det samma
Me sa det i kor
Ikkje bry deg om alt bråket
Lukk bare auene igjen
Ikkje bekymra deg for nåke
For meg så e du den
Så gjør forskjellen eg trenge
Så tenne lys når lyset går
Så lukke opp der andre stenge
Så blir, om alle andre går
Du e den
Du e den
Så tar meg inn uten nåke om og men
Du e den
Du e den
Elskar, reisefølge, venn
De jobbe dag og natt på muren
Og sende regningen te oss
Og skylde på kulturen sin
Men av og te så må du slåst
Eg finne meg kje i det lenger
At alt ska smørast te med blod
Eg gjør kje ka så helst for penger
Men eg gjør det for oss to
For du e den
Du e den
Så tar meg inn uten nåke om og men
Du e den
Du e den
Elskar, reisefølge, venn
Eg såg ein mann i ein spegel
Han berre helste så vidt
Du gløymer dei som regel
Men somme andlet blir du ikkje kvitt
Eg spurde kva han gjorde
Han svarte: «Ingenting»
Men sopte smulane av bordet
Og la til, før han steig av i ein sving:
«Eg skriv om levd liv
Pennen imot pulsåra skal kjennast som ein kniv
Ting skjer, det er det dei gjer
Ingen veit kor vinden kjem frå, ingen veit kor hen han fer»
Eg tenkte kanskje det var Bjella
Eller OnklP eller einkvan
Han sa han hadde sletta gjelda mi
Då innsåg eg det ikkje var ein mann
Men at han kom frå andre sida
Den som me sansar av og til
Eg ser det heile tida
Me gjer ikkje det gode som me vil
Eg skriv om levd liv
Pennen imot pulsåra skal kjennast som ein kniv
Ting skjer, det er det dei gjer
Ingen veit kor vinden kjem frå, ingen veit kor hen han fer
Det var heilt stilt i kupeen
Alle undrast kva han hadde meint
Eg tok ein kald slurk av teen
Og innsåg same stund det var blitt seint
Eg måtte av ved første høve
Eg gjekk med vaklevorne steg
Rart koss pennesplittane blir sløve
Eg må visst slipa dei hjå deg
Eg skriv om levd liv
Pennen imot pulsåra skal kjennast som ein kniv
Ting skjer, det er det dei gjer
Ingen veit kor vinden kjem frå, ingen veit kor hen han fer
Når store, staute, sterke karar
Seier dei ikkje veit kor mykje meir dei klarar
Når du ber ei stille bøn og ingen svarar
Og det kjennest som om alt er endeleg
Om du må kvile deg, Cecilie
Må du gjerne gjere det hjå meg
Når allting ramlar rundt deg
Og det kjennest som om ingenting er unt deg
Når du rullar steinen din opp fjellsida og alle ropar: «Skund deg!»
Og du står i spagat og alle synest du tar for korte steg
Om du må kvile deg, Cecilie
Må du gjerne gjere det hjå meg
Når vinden riv og slit i teltet
Og har sloppe opp for store tre å velte
Når alle slaga som du får, er under beltet
Og andre ser på deg og synest dei sjølv har ordna seg
Om du må kvile deg, Cecilie
Må du gjerne gjere det hjå meg
Ein stad, ikkje langt frå her
Bur det ein som har deg kjær
Ein dag kan me ta ein tur
Sei meg, Cecilie, kva du trur
Når oppgåva er gedigen
Og dei som klatra opp rett før deg, trekte med seg stigen
Når alle bileta du tyr til, er frå krigen
Og du slit med å beskrive korleis allting tapar seg
Om du må kvile deg, Cecilie
Må du gjerne gjere det hjå meg
Eg skreiv ein sang mens de rydda rommet
Då eg såg øve han, kjente eg meg tomme
Men eg vett: Om litt e ventetiå omme
Alt ska komma fram
De tapte ska bli funne
«Det går et tog», hørte eg nåken kviskra
På bakken der eg låg mens regnet rundt meg piska
Det stod ein mann på moloen og fiska
Han sa blinde sko få sjå
Og sjuke, de sko friskna
I førti år har eg holdt te her i fjellet
Uten nåken slags komfort, savne det kje helle
Eg holde blikket på de tingene så telle
Og når vinden slår
Vett eg ka så gjelde
Eg tar ein smell, då kjenne eg at eg leve
Men mång ein kveld ska eg innrømma eg streve
Men håp e så ein båt så tidevatnet heve
Snart betale eg mi gjeld
Og rive sundt det sista brevet
Eg har fremmedfrykt for alle dei ifrå Normalia
Får meg te å føla meg så ein paria
Eg blir urolige av altfor solide folk
Då stole eg mer på dei så sitte djupt i det
Av alle leresveinane, har eg mest tru på Judas
Eg trur at det går an å svika nåken ein forguda
Og tenk på Simon Peter, så sa: «Kjenne ikkje den maen!»
Han sa det flerre gonger, òg, heilt te han hørte hanen
Og Kristus holdt seg visstnok mest med syndarar og horer
Han brukte ikkje tiå på å klyppa øve snorer
Og Gandhi gjekk omkring i sine himasydde bleier
Men lika fullt så leda han Mor India te seier
Eg vett kje ka det gjør å kjøra rundt med diplomatskilt
Eg tenke jo at liv og lera lett kan bli litt adskilt
Holocaust blei vedtatt på høytidelige møter
Då stole eg mer på dei så går omkring på bare føter
Eg har fremmedfrykt for alle dei ifrå Normalia
Får meg te å føla meg så ein paria
Eg blir urolige av altfor solide folk
Då stole eg mer på dei så sitte djupt i det
Det skremme meg når altfor månge omfavne det trygga
Nei, gi meg heller folk i dialog med sine skyggar
Pinochet og Stalin hadde ingen diagnose
Då stole eg mer på han så jakte dagens siste dose
Og Pappa, han va flyktning, svømte frå ein båt i Sverige
Eg ser han for meg, kara seg i land på glatta berget
Og Mamma, så va unge, skilte mor på femtitalet
Eg føle ikkje fellesskap med nåken normale
Nei, gi meg Prøysen, gi meg Friele, gi meg alle skeive
De sa: «Kor e diplomet ditt?» Eg svarte de: «Eg heiv det»
Og stilte meg på siå av de andre nere i skiten
Og eg har kje tenkt å gi meg, sjøl om sjelå mi blir sliten
Eg har fremmedfrykt for alle dei ifrå Normalia
Får meg te å føla meg så ein paria
Eg blir urolige av altfor solide folk
Då stole eg mer på dei så sitte djupt i det
Ikkje i palasset, men i et lite skur
Ikkje med fanfarar, men med stjålne øyekast
Ikkje på faste grunn, men långs ein vaklevoren mur
Ikkje der du leite, men ein aen plass
Ikkje i store bølger, men i krusningar så små
Ikkje når det flyte lett, men når du har kjørt deg fast
Ikkje i det så skjer deg, men i måten du tar det på
Ikkje der du leite, men ein aen plass
Ikkje i høge flammer, men i svake glør
Ikkje grundig forberedt, men om nattå, i all hast
Ikkje store steinar, men sandkorn te di bør
Ikkje der du leite, men ein aen plass
Ikkje i applausen, men når du rigge ner
Ikkje når du suse av gårde, men når du har for tunge last
Ikkje midt i lyset, men når ingen ser
Ikkje der du leite, men ein aen plass
Ikkje i det perfekta, men i det så har ein brist
Ikkje i safirar, men i billigt glass
Ikkje når du seire, men når du komme sist
Ikkje der du leite, men ein aen plass
Når den første snøen fell
Hugsar eg vår siste kveld
Alt eg innsåg aldri blei
Dine avskjedskyss som svei
Ingen visste av å snu
Med kvart kjærteikn sørgde du
Til det grydde grimt av dag
Siste natta vår i lag
Eg ser for meg kor me låg
Då du spurde kva eg såg
Huset hadde mange rom
Langt dei fleste bygde om
Kanskje snikkaren såg feil
Ingen møbler høvde heilt
Under senga låg ei sag
Siste natta vår i lag
Rykta gjekk om deg og meg
At me tok for kvikke steg
Dei sa du var observert
Og var visst meir enn interessert
Rundt oss bles det opp til storm
Hadde eg ana kva som kom
Ville eg vore mindre vag
Siste natta vår i lag
Du måtte ta ein telefon
Og kom tilbake utan von
Eg såg på tårene som rann
At eg var ein dømd mann
Du sa du kunne ikkje bli mi
Ute glei det skip forbi
Somme under falske flag
Siste natta vår i lag
Eg trefte på deg ein gong, så vidt
Det var vinter, alt var kvitt
Alt det harde viska ut
Men snøen mellom oss låg djup
Me hadde kurs for kvar vår kyst
Men enno kjende eg i mitt bryst
Dine skjøre hjarteslag
Siste natta vår i lag
Fire sirklar og ein kross
Det er symbolet for oss
Som ei likning, ikkje eit spel
Rissa djupt inn i mi sjel
Aldri såg eg slikt eit syn
Som dine bogeforma bryn
Og dine triste, mjuke drag
Siste natta vår i lag
Det er morgon, og eg frys
Men eg kan sjå ei strime lys
Veit kje kor det kjem ifrå
Ser kje vegen eg skal gå
Og om eg nokon gong kjem fram
Eg kjenner sorg, men ikkje skam
Og aldri vil eg bera nag
For siste natta vår i lag
Produsert av Kjetil Steensnæs og Tom Roger Aadland
Mikset av Bård Ingebrigtsen
Mastret av Morgan Nicolaysen
Tom Roger Aadland: vokal, akustisk og elektrisk gitar, piano, klokkespill, strykearrangement
Kjetil Steensnæs: el-gitar, akustisk gitar, 12-strengs elektrisk og akustisk gitar, pedal steel, mellotron, kor
David Wallumrød: Hammond B3, Wurlitzer, Clavinet D6, Prophet 5, Roland Juno-60, Minimoog, Arp Odyssey, flygel, kor
Bjørn Holm: el-bass, kontrabass, kor
Karl Oluf Wennerberg: trommer, perkusjon
Erland Dahlen: trommer, perkusjon, sag
Kine Nesheim: vokal («September»)
Lise Sørensen Voldsdal: fiolin, bratsj («Skyer»)
Grafisk design & web: Raffaele Malanga
Foto: Thomas Mortveit, Øystein Viland
Alle sangene: Tekst og musikk: Tom Roger Aadland © 2023