Dei sat i parken, ho og han
Medan kveldsljoset på himmelen svann,
Ho såg på han og blikket brann gjennom marg og bein.
Då kjende han seg einsam, han skulle ha gått fri
Og akta seg for lagnaden sin vri.

Dei gjekk i lag der elva rann
Ho var litt ør, det same var han
Dei tok inn på eit hotell dei fann med eit skilt som lyste klart.
Natteheten trefte han hardt, som eit godslokomotiv
Drive fram av lagnaden sin vri.

Langt borte spelte ein fiolin
Ho gjekk langs arkaden, ung og fin.
Medan ljoset slo gjennom ei slitt gardin der han vakna opp,
Slapp ho pengar oppi koppen til ein blind mann ho gjekk forbi
Og gløymde alt om lagnaden sin vri.

Han vakna opp, ho var kje der
Det tomme rommet var alt som var.
Han sa han ikkje tok seg nær av at ho ville gå,
Det tomme som han kjende på fann han inga meining i
Det kom på han med lagnaden sin vri.

Han høyrer tikkinga av klokker no
Og går med ein fugl som pratar nokre ord,
Nede ved hamna finn han hennar spor, der seglskipa kjem inn.
Kan hende vel ho han igjen, kven veit når det vil bli
Han ventar på lagnaden sin vri.

Folk seier det er synd og skam
Å sleppe kjensler og draumar fram.
Eg trur framleis at me høyrde saman, men det er slik det går.
Ho vart fødd ein vår, men eg til galen tid
Legg all skuld på lagnaden sin vri.