2009
Blod på spora was a Norwegian version of Bob Dylan’s masterpiece Blood On The Tracks and was recorded with musicians from the low-fi post-rock band The Low Frequency in Stereo, in addition to Brian Connor on keyboards. Blod på spora was released in September 2009, and the brilliant reception led to extended touring all over Norway. The opening track Vikla inn i blått (Tangled up in Blue) was later voted one of the best all-time Norwegian cover songs by streaming service WiMP.
Tidlig ein morgon då sola skein
Låg eg og undrast på
Om håret hennar enno var raudt,
Om der var endringar å sjå.
Dei sa me ville angre på
Den vegen som me tok
Dei likte aldri mor sin kjolesaum,
Far han hadde ikkje nok på bok.
Og eg stod der i vegkanten
Og såg på at regnet fall
Eg hadde tenkt meg austover,
Eg har betalt for alt som eg har fått,
Vikla inn i blått.
Ho var gift då me møttest først,
Snart skulle ho bli fri
Eg hjelpte henne sikkert laus,
Men eg tok nok litt for hardt i.
Me køyrde bilen så langt me kom,
Og sette han att langt vest
Skilde lag ein mørk, trist kveld
Samde om at det var best.
Ho snudde seg for å sjå etter meg
Medan eg vandra bort.
Eg høyrde ho sei over skuldra mi,
«Me møtest att i ein port når ei tid er gått,»
Vikla inn i blått.
Eg hadde jobb i skogen nordpå
Arbeidde ei tid som kokk.
Men eg likte det aldri særleg godt
Og ein dag hadde eg fått nok.
Så dreiv eg sakte nedover
Til eg kom til ein hamneby
Arbeidde ei stund på ein fiskebåt
Som drog ut i morgongry.
Men fortida var hakk i hæl
Ho gav meg aldri ro,
Eg trefte mange kvinner,
Men eg kunne ikkje gløyme ho som fekk meg brått
Vikla inn i blått.
Ho arbeidde på ein topplaus bar
Eg kom inn for ein tår,
Eg blei sitjande og stire på henne,
Andletet skein så klårt.
Og seinare då det stilna av
Stilna det òg i meg.
Ho stod der attom stolen min
Og sa, «Kjenner eg ikkje deg?»
Eg mumla noko ned i jakka mi,
Ho granska meg og lo.
Eg skal innrømme eg kjende meg litt utilpass
Då ho bøygde seg og batt skolissa mi godt
Vikla inn i blått.
Ho tende ei pipe i omnen og baud meg på eit drag.
«Eg trudde kje du sku’ sei hei,» sa ho
«Du er visst av eit fåmælt slag»
Så opna ho ei bok med dikt
Og la varsamt i mi hand
Skriven av ein diktar frå Italia
Så trugen og sann.
Og orda glødde nett som kol
Og gjorde meg så vel,
Det strøymde frå kvar side
Som om det var i mi eiga sjel det skulle stått,
Vikla inn i blått.
Eg budde hjå dei på Danmarksplass
I ein kjellar ned ei trapp,
Lufta dirra av revolusjon,
Og poetane song om kapp.
Då byrja han med slavehandel
Og noko i han fôr vill.
Ho måtte selje alt ho åtte
Og inni fraus ho til.
Og då botnen fall ut heilt til slutt
Trekte eg meg jamt,
Det einaste eg visste av
Var å halde fram med å halde fram, om det gjekk trått,
Vikla inn i blått.
Så no dreg eg attende dit,
Eg må nå ho på eit vis.
Alle dei som me kjende før
Er borte no, som i ein dis.
Nokon er professorar,
Nokon skjer med kniv
Veit ikkje koss alt starta,
Eg veit kje kva dei gjer med sine liv.
Men eg er enno undervegs
Eg veit eg får kje fred.
Me kjende på det same,
Men var kje samde om det baud til medynk eller spott,
Vikla inni blått.
Tekst & musikk: Bob Dylan
Norsk tekst: Tom Roger Aadland
Dei sat i parken, ho og han
Medan kveldsljoset på himmelen svann,
Ho såg på han og blikket brann gjennom marg og bein.
Då kjende han seg einsam, han skulle ha gått fri
Og akta seg for lagnaden sin vri.
Dei gjekk i lag der elva rann
Ho var litt ør, det same var han
Dei tok inn på eit hotell dei fann med eit skilt som lyste klart.
Natteheten trefte han hardt, som eit godslokomotiv
Drive fram av lagnaden sin vri.
Langt borte spelte ein fiolin
Ho gjekk langs arkaden, ung og fin.
Medan ljoset slo gjennom ei slitt gardin der han vakna opp,
Slapp ho pengar oppi koppen til ein blind mann ho gjekk forbi
Og gløymde alt om lagnaden sin vri.
Han vakna opp, ho var kje der
Det tomme rommet var alt som var.
Han sa han ikkje tok seg nær av at ho ville gå,
Det tomme som han kjende på fann han inga meining i,
Det kom på han med lagnaden sin vri.
Han høyrer tikkinga av klokker no
Og går med ein fugl som pratar nokre ord
Nede ved hamna finn han hennar spor, der seglskipa kjem inn.
Kan hende vel ho han igjen, kven veit når det vil bli
Han ventar på lagnaden sin vri.
Folk seier det er synd og skam
Å sleppe kjensler og draumar fram.
Eg trur framleis at me høyrde saman, men det er slik det går.
Ho vart fødd ein vår, men eg til galen tid
Legg all skuld på lagnaden sin vri.
Tekst & musikk: Bob Dylan
Norsk tekst: Tom Roger Aadland
Vår prat i saman han var søt og snar
Han slo beina under meg, best det var.
Og eg står atter i regn, å, å,
Og du står på tørt land.
Du klarte det til sist
Stor jente er du visst.
Fugl i det fjerne mellom stein og lyng,
For si eiga rekning sit han og syng.
Og eg er akkurat lik, å, å,
Eg syng for berre deg.
Kan du høyra songen min?
Eg syng med tårer på mitt kinn.
Tida er eit jetfly, ho går altfor fort
Men å, kor synd viss alt me hadde saman visna bort.
Eg sver eg kan snu, å, å,
Sjå kva du får gjort.
Eg kan få det til,
Du kan, viss du vil.
Kjærleiken er enkel, kor det no stod,
Du har visst det heile tida, eg lærer det no.
Å, eg veit eg finn deg, å, å,
På einkvan sitt rom.
Det er prisen som er sett
Du er stor jente, rett og slett.
Når veret skiftar, er det til gagns
Men korfor skifte hestar når det er så langt til lands?
Eg går frå vit og forstand, å, å,
Og smerta får nytt tak
For kvart eit hjarteslag
Sidan me to skilde lag.
Tekst & musikk: Bob Dylan
Norsk tekst: Tom Roger Aadland
Nokon vil få has på meg, dei plantar løgner i eit blad
Eg skulle ønskje at dei heldt opp snart, men eg kan berre gisse når det dabbar av.
Dei seier eg drog utanlands med kona til ein kar eg skaut ned,
Ho ervde visst ein million som eg overtok då ho strauk med.
Så heldig kan ein vere.
Stadig vekk kjem folk til meg og det er som dei ikkje hugsar koss dei går fram
Dei har tankar og idear og fakta som er så vrengde at det er ei skam,
Jamvel du måtte spørje meg koss det var fatt i går,
Eg kunne kje tru du ikkje kjende meg betre enn det etter så mange år,
Mi kjære.
Vind utan vit, blæs kvar gong du rører munnen din munnen din,
Blæs langs kvar ein bortgøymd veg eg finn.
Vind utan vit, blæs om kvar ein jeksel på din kant,
Du er heilt utan vit,
Det er eit under at du framleis andar jamt.
Eg råka på den klarsynte, som sa ta deg i vare når lynet slær
Eg har kje kjent på fred eller ro på så lenge no, eg kan ikkje hugse koss det er.
Det er ein einsleg krigar på ein kross, ei vogn der røyken strøymer ut
Du visste kje, du trudde ikkje det kunne skje, men krigen vann han heilt til slutt
Etter han tapte alle slaga.
Eg vakna opp i vegkanten med dagdraumar om koss det av og til er fatt
Syner utav hoppa di fer gjennom meg så eg ser stjerner, radt.
Du dekte sanning til med løgn og såra dei eg elska mest
Ein dag ligg du i ei grøft medan floger summar kring din hest,
Dreg du dei siste draga.
Vind utan vit, blæs igjennom blomane på di grav,
Blæs igjennom løfta som du gav.
Vind utan vit, blæs om kvar ein jeksel på din kant
Du er heilt utan vit,
Det er eit under at du framleis andar jamt.
Det var lagnaden som skilde oss og tyngdekrafta som drog oss ned
Du tamde løva i mitt bur, men hjartet mitt det rådde du ikkje med.
No er allting litt opp ned, faktisk stoppa hjula opp
Alt godt er dårleg, dårleg godt, du finn ut når du kjem til topps
At du er på botnen.
Eg såg det under høgtida, du er gjort blind av vegen som du gjekk
Eg kan kje lenger hugse deg, din munn er annleis, blikket slår du vekk.
Ein svartkledd prest på sjuande dagen sat urørleg medan bygningen brann.
Eg venta på deg våren gjennom, ved selja stod eg klar til sprang
Til haustlauvet rotna.
Vind utan vit, blæs i sirklar rundt om skallen min
Ifrå Longyearbyen og til Glittertind
Vind utan vit, blæs om kvar ein jeksel på din kant
Du er heilt utan vit,
Det er eit under at du framleis andar jamt.
Eg kan kje lenger føle deg, eg kan kje røre bøkene du las
Kvar gong eg kryp framom døra di, har eg ønska at eg var ein annan kar,
Vegen ned og sporet ut, heilt fram dit ekstasen rår
Eg følgde deg under stjernene, med minna om deg som opne sår
Og som det raste om di ære.
Eg har vorte narra no for siste gong og eg er fri no, endeleg,
Eg kyste dyret til farvel på grenselina som skilde deg frå meg.
Aldri skal du vite alt eg leid medan eg steig mot dag
Og aldri skal eg heilt forstå din heilagdom, ditt kjærleiks slag,
Og den børa må eg bere.
Vind utan vit, blæs igjennom kleda som me heiv
Blæs igjennom breva som me skreiv
Vind utan vit, blæs igjennom støvet der me sat
Me er heilt utan vit,
Det er eit under at me kan ta til oss mat.
Tekst & musikk: Bob Dylan
Norsk tekst: Tom Roger Aadland
Eg såg kjærleik ved mi dør
Han har aldri vore så nære før
Aldri har han glidd så fint min veg.
Eg skaut i mørkret, rett og slett
Det er vrangt, som ikkje er rett
Du gjer meg einsam når du dreg.
Drakeskyer i det blå
Alt eg ikkje tenkte på,
Kjærleiken slo nedafrå i meg.
Denne gong er ryggen rak
Beint mot målet, rett på sak,
Du gjer meg einsam når du dreg.
Kløverblad og klostersaum,
Ditt raude hår som i ein draum,
Eg kjem på gråten, reint, av deg.
Eg hugsar kje kva som gjekk av meg, men
Du skjemde meg visst bort, min ven,
Du gjer meg einsam når du dreg.
Blomar står i vilt flor opp’ i lia,
Grashopper dei syng på kvar ein flekk,
Elva renn så seint på denne tida,
Eg kunne bli hjå deg for alltid
Og aldri merke at tida gjekk.
Allting skar seg, på eit vis,
Alle forhold lagt på is.
Eg har trødd med feberheite steg.
Eg veit det er kje nett likt fatt
Og kan kje samanliknast, radt,
Men du gjer meg så einsam når du dreg.
Du får meg til å undrast kva eg gjer her
Eg rotar rundt på eiga hand.
Du får meg til å undrast kva eg seier,
Du får meg til å prate med meg sjølv, mann til mann.
Eg skal finne deg i Sør-Varanger,
Kautokeino og Stavanger,
Eg veit at du vil snart forlate meg.
Men eg ser deg i kvar sky som driv,
I dei eg elskar, og i alt liv,
Du gjer meg einsam når du dreg.
Tekst & musikk: Bob Dylan
Norsk tekst: Tom Roger Aadland
Kom i morgon tidleg der di gate kryssar mi
Kom i morgon tidleg der di gate kryssar mi
Me kan vere ned’ i Skåne
Før denne vinteren er forbi.
Dei seier det er mørkast rett før det gryr av dag
Dei seier det er mørkast rett før det gryr av dag
Men du har det kje frå meg
Kvar dag er mørke sidan me skilde lag.
Hanen gjel sårt, eg trur han tenkjer på einkvan
Hanen gjel sårt, eg trur han tenkjer på einkvan
Så lite snill du er mot meg,
Kjenner eg meg nett som han.
Fuglane flyg lågt, det er så vidt dei lyfter veng
Fuglane flyg lågt, det er så vidt dei lyfter veng
Vel eg har kje fleire fyrstikker
Og stasjonsdøra er stengd.
Vel, eg kraup i gjennom piggtråd og eg kjende haglet slå
Vel, eg kraup i gjennom piggtråd og eg kjende haglet slå
Vel, eg sprang jamvel frå ein kjøter
Eg har fortent all kjærleik eg kan få.
Sjå den sola, som ei skute går ho ned
Sjå den sola, som ei skute går ho ned
Er det kje nett likt hjartet mitt
Kvar gong du kyste meg?
Tekst & musikk: Bob Dylan
Norsk tekst: Tom Roger Aadland
Marknaden var over no, gutane dei hadde eitkvart på lur,
Alt var stilt i festlokalet, bortsett ifrå boring i ein mur.
Forbodet var oppheva og lykkehjulet stengd,
Kvar mann ved sans og samling hadde dratt for lengst.
Då stod han der i døra og såg ut som Hjarterknekt.
Han skritta over golvet bort til spegelen og sa, «Set alt på meg,»
Og så heldt alle saman fram med det dei gjorde før dei snudde seg.
Så gjekk han bort til ein framandkar og spurde med eit smil,
«Kan du sei meg, ven, når underhaldninga tek til?»
Så flytta han seg til hjørnebordet, fjeset vendt som Hjarterknekt.
Jentene dei spelte poker attom scenen der som trappa var,
Lilly håpa på ei dronning, ho hadde allereie par.
Ute fyltest gatene av folk som strøymde til,
Ein bris kom gjennom vindauget, han var så linn og mild.
Lilly satsa endå meir, og trekte Hjarterknekt.
Stor-Jo var ingen tosk, han åtte gruva, kvar ein diamant,
Han kom inn slik han alltid gjorde, kledd så kostbart og så elegant.
Med livvaktar og sølvstokk og kvart hårstrå fint på plass,
Han tok det som han det ville ta og køyrde det i dass.
Men livvaktar og sølvstokk det var ingenting mot Hjarterknekt.
Rosmari børsta håret sitt og drog til by’n, ho var eit synd å sjå,
Ho smaug inn gjennom sidedøra, som ei dronning utan krone på.
Ho flagra litt med vippene og kviskra, full av list,
«Orsak, Pus, at eg er sein,» men han høyrde ho ikkje, visst.
Han stirde ut i lufta i retning Hjarterknekt.
Stor-Jo tenkte med seg sjølv, «Eg veit at eg har sett han før ein stad,
Kanskje på eit bilete, kan hende nede i Christiania.»
Så vart ljosa dempa, folk trampa og dei lo,
Og i mørkret der i rommet var det berre han og Jo,
Dei stirde på sommarfuglen som trekte Hjarterknekt.
Lilly var prinsesse ho, som barn så var ho alltid lys og lett,
Ho gjorde det som måtte til, eit smil som hennar hadde ingen sett.
Ho kom ifrå ein oppløyst heim, og sjølv så stod ho i
Med menn ho reiste land og strand med før det blei forbi.
Men aldri hadde ho møtt nokon som var heilt som Hjarterknekt.
Domaren kom inn då ingen såg det og blei bydd på vin og mat,
Boringa i muren stoppa opp, men ingen stussa der dei sat.
Alle visste godt at Lilly hadde Jo sin ring
Og mellom dei to skulle aldri kome nokon ting.
Nei, aldri noko, bortsett frå kan hende Hjarterknekt.
Rosmari ho drakk tettare og spegla seg i bladet på ein kniv,
Ho var lei av all oppmerksemda, lei av rolla som Stor-Jo sin viv.
Ho hadde prøvd det meste, jamvel sjølvmord ein gong,
Ville gjera ei god gjerning før ho song sin svanesong.
Ho såg rakt inn i framtida, og reid høgt på Hjarterknekt.
Lilly vaska andletet, tok kjolen av og la han skundsamt vekk,
«Slapp du opp for hell?» sa ho og lo, «Eg visste vel at det var slik det gjekk.
Veggen her er nymåla, ver varsam når du går,
Det er godt å sjå du er i live, som ein helgen der du står.»
Nede i gangen kom det fottrinn etter Hjarterknekt.
Sjefen i kulissane gjekk att og fram med kvilelause steg,
«D’er noko her som ikkje stemmer,» sa han «Eg kan kjenne det lang veg.»
Han ville hente domaren, men domaren lukta sprit,
Medan han som spelte hovudrolla pilte hit og dit.
Ingen spelte rolla si betre enn Hjarterknekt.
Lilly heldt rundt mannen som ho elska og trykte han inn til seg,
Gløymd var han som hundsa henne, mannen som ho hata inderleg.
«Eg har sakna deg slik,» sa ho og han trudde henne trygt,
Men rett utanfor døra kjende han sjalusi og frykt.
Berre ei anna natt i livet til Hjarterknekt.
Ingen visste omstenda, men dei sa det skjedde nokså kvikt,
Garderobedøra fauk opp, og så høyrdest eit revolverklikk.
D’er synd å sei at Stor-Jo verka særlig overgitt,
Rosmari ho stod attmed han, så stø i blikket sitt.
Ho var saman med Stor-Jo, men helte litt mot Hjarterknekt.
To dører lenger nede kom dei gjennom muren endeleg
Dei gjorde reint bord i kvelvet, ein kan sei at strevet svarte seg.
Ved elvebreidda venta dei, alt var mørkt og stilt,
På han som hadde sagt han måtte gjera ein ting til.
For dei kunne ikkje fortsetje, ikkje utan Hjarterknekt.
Henginga var neste dag, mørke skyer låg der som ei bør,
Stor-Jo låg tildekt, drepen av ein brevkniv dagen før.
Rosmari som i galgen stod, ho blunka kje ein gong,
Og domaren var edru no, han hadde ingen trong.
Den einaste som ikkje var til stades der var Hjarterknekt.
Festlokalet det var tomt, eit skilt sa, «Opnar att om litt,»
Lilly hadde allereie teke fargen ut av håret sitt.
Ho tenkte litt på far sin som ho ikkje hadde sett,
Ho tenkte på Rosmari, og på lov og rett.
Men mest av alt så tenkte ho på Hjarterknekt.
Tekst & musikk: Bob Dylan
Norsk tekst: Tom Roger Aadland
Om du ser ho, hels frå meg, ho er visst i Tanger
Ho drog herfrå på vårparten, eg har høyrd ho lever der
Hels og sei eg klarar meg, om det går litt trått i blant
Kan hende trur ho eg har gløymt, ikkje sei det ikkje er sant.
Det skar seg mellom oss, slik det ofte vil
Men enno renn det kaldt i meg når eg tenkjer på koss det gjekk til
Og sjølv om brotet skar meg i hjartet kvar ein dag
Bur ho enno inni meg, me skilde aldri lag.
Om du kjem nær ho, kyss ho i frå meg
Eg har stor respekt for alt ho gjorde for å frie seg
Eg vil kje stå i vegen, kva enn som gjer ho glad
Om den bitre smaken sit i frå då eg bad ho om å ikkje dra.
Eg treff på mang slags folk på rundane eg gjer
Og i kvar by eg kjem til høyrer eg namnet hennar her og der
Og eg har ikkje blitt van med det, men eg har lært å skru det av.
Kanskje er eg litt for sart for lærdommen ho gav.
Eg ser på det som var, den gong ho var mi
Eg kan kvar scene utanåt, så fort dei fòr forbi.
Og om ho kjem forbi her, finn ho enkelt vegen hit
Sei at ho må helse på, dersom ho har tid.
Tekst & musikk: Bob Dylan
Norsk tekst: Tom Roger Aadland
Det var i ei anna tid, ei med slit og blod
Alt svart det var ein dyd og det var gjørme der eg stod
Eg kom inn ifrå villmarka, ein skapnad i ei sky
«Kom inn,» sa ho,
«Og bli her til stormen dreg forbi.»
Og om eg kjem forbi her att, kvil du trygt i fred
Eg vil alltid gjera alt eg kan, dei orda står eg ved
I ei stål-synt verd der kvar mann kjempar for å finna ly
«Kom inn,» sa ho,
«Og bli her til stormen dreg forbi.»
Ingen av oss sa eit ord, me hadde ingenting å gje
Alt låg enno uløyst av det me stridde med.
Prøv å sjå framføre deg ein stad som gjev deg ly
«Kom inn,» sa ho,
«Og bli her til stormen dreg forbi.»
Eg var avkrefta og utbrend, av hagl var eg dekt
Forgifta i eit kratt og slått til marka der eg gjekk
Jaga som eit krypdyr, skamfaren i ei li
«Kom inn,» sa ho,
«Og bli her til stormen dreg forbi.»
Brått snudde eg meg og der såg eg henne stå
Med sølvarmband om handledda og blomar i sitt hår
Så varleg kom ho opp til meg og tok tornekrona mi
«Kom inn,» sa ho,
«Og bli her til stormen dreg forbi.»
No er det eit stengsle der, noko manglar mellom oss
Alt vart litt for sjølvsagt, signala gjekk i kross.
Å tenkje at det heile byrja ei anna tid
«Kom inn,» sa ho,
«Og bli her til stormen dreg forbi.»
Lensmannen går berrføtt, presten kjem til hest
Men det gjer kje særleg skilnad, det er domen som tel mest
Og gravaren er einøygd, eit audt horn blæs han i
«Kom inn,» sa ho,
«Og bli her til stormen dreg forbi.»
Eg har høyrd på nyfødde som illskreik der dei låg
Og gamle menn med brotne tenner som kjærleiken oversåg
Om eg skjønar kva du spør om, mann, er alt vonlaust all mi tid?
«Kom inn,» sa ho,
«Og bli her til stormen dreg forbi.»
Dei trekte lodd om kleda mine oppi åsen der
Eg kjøpslo om mi frelse og dei gav meg meir enn godt er
Eg baud dei på mi uskuld, eg kjende spotten svi
«Kom inn,» sa ho,
«Og bli her til stormen dreg forbi.»
Vel, eg bur her i eit framandt land, men eg kryssar grensa snart
Det skjøne finn du på ein knivsegg, det har eg erfart.
Kunne eg berre skru attende tida til då Gud og ho vart fri.
«Kom inn,» sa ho,
«Og bli her til stormen dreg forbi.»
Tekst & musikk: Bob Dylan
Norsk tekst: Tom Roger Aadland
Bøtter med regn
Og tårer med
Eg veit kje kor lenge det har bøtta ned.
Bøtter med månestrålar du meg gav
Eg har all den kjærleik du kan
Klare av.
Eg har vore mjuk
Og hard som eik
Eg har sett fine folk gå opp i røyk.
Vener dei kjem, vener stryk på dør,
Viss du treng meg, er eg her
Slik som før.
Smilet ditt
Og fingrane små
Måten du rører lippene på.
Blikket svalt, eg likar alt ved deg,
Eg likar alt som gjer meg så
Ulukkeleg.
Lita raud kjerre
Liten raud bil
Eg apar ikkje, men eg veit kva eg vil.
Eg vil kjenne sakte at du elskar meg
Eg tek deg med meg, skatten min
Når eg dreg.
Dagane
Er tomme og grå
Alt du kan gjera er det du må
Du gjer det du må gjera og du gjer det godt
Eg gjer det for deg, det har du
Vel forstått?
Tekst & musikk: Bob Dylan
Norsk tekst: Tom Roger Aadland
Allting gjekk frå vondt til verre, pengar hjelpte aldri nokon gong,
Dauden følgde hakk i hæl, i det minste høyrde eg fuglesong.
Nokon må vise kva dei har, tida er fiendtleg,
Eg veit at du har dradd for godt,
Det er visst opp til meg.
Hadde eg tenkt meg om, så ville eg aldri gjort det, eg hadde heller gjort ein bøyg,
Om eg skulle levd etter kva andre tenkte, ville hjartet i meg døydd.
Eg var berre for sta til å ville late vanvit styre mine steg,
Nokon måtte gå etter stjernene,
Det var visst opp til meg.
Å, toget rullar langsamt ut og orkideane står i flor,
Eg har berre ei god skjorte att, og ho luktar av parfyme frå i fjor.
Eg har smilt ein gong på fjorten månader, og det hadde eit umedvite preg,
Nokon må finne sporet ditt,
Det er visst opp til meg.
Det var som ei openberring då dine kjærteikn blei til svik,
Eg hadde mest overtydd meg sjølv om at stoda mellom oss var lik.
Drankaren med ei maske av jarn gav meg nøkkelen til deg,
Nokon måtte låse opp hjartet ditt,
Han sa at det var opp til meg.
Vel, eg såg deg forsvinne sakte inn på offiserane sin bankett,
Eg ville følgd rett etter deg, men eg hadde ikkje løyst billett.
Så eg venta heile natta på at ein av oss kunne frie seg,
Då det grydde av dag over brua,
Visste eg det var opp til meg.
Det eine gode tingen eg gjorde då eg arbeidde på postkontor
Var å rive biletet ditt av veggen bak mitt skrivebord.
Var eg ein tosk eller ikkje som freista skjule dine steg?
Du såg litt utbrend ut, min ven,
Eg tenkte det var opp til meg.
Vel, eg møtte nokon sjel til sjel, eg måtte ta hatten av,
Ho er alt eg treng og elskar, men eg kan ikkje slå av på mine krav.
Det skremmer meg å tenkje på eit liv så lukkeleg,
Men ho kjem ikkje til å be meg inn,
Det blir visst opp til meg.
Me høyrde heile Bergpreika, eg visste ho var for lite klår,
Det kom ikkje stort meir utav det enn det som skin i knuste skår.
Når du tek munnen litt for full, så vil det alltid seg,
Nokon må fortelje historia,
Det er visst opp til meg.
Det kom ein fyr på kafeen i kveld og ville ha mitt namnetrekk,
Vilde ville prate med han, eg måtte berre snu meg vekk.
Eg treng sårt til ditt selskap, eg finn kje kvile utan deg,
Men du kjem ikkje til å bryte ut,
Det er visst opp til meg.
Det er ein setel att i flaska der, du kan gje han til kven du vil,
Eg veit kven du vil spørje om, men eg har kje meir å leggje til.
Me høyrde stemmer begge to, det som er att no er endeleg,
Ein av oss må ta til tårene,
Det er visst opp til meg.
Livet er eit mimespel, så stå på, alle mann,
De har ikkje særleg tid til overs, seier dei som fører an.
Og jenta som er med meg no vel sjølv sin eigen veg,
Ein av oss må bryte opp,
Det er visst opp til meg.
Og om me aldri møtest att, min kjære, tenk på det som var
Koss eg spelte fritt ein song for deg på munnspel og gitar.
Og kvar ein tone som eg blæs var fullt og heilt til deg,
Ingen andre kunne det,
Du veit at det var opp til meg.
Tekst & musikk: Bob Dylan
Norsk tekst: Tom Roger Aadland
Produced by Brian Connor & Tom Roger Aadland
Mixed by Stig Morten Sørheim at ABC Studio
Mastered by Björn Engelmann at Cutting Room, Stockholm
Tom Roger Aadland: vocals, guitar & harmonica
Brian Connor: piano & hammond
Per Steinar Lie: bass
Ørjan Haaland: drums
Linn Frøkedal: vocals
Erling Kvarven: accordeon
Photo: Edgar G. Bachel, fin Costello
Graphic design: Tom Roger Aadland / Landa Design
All songs: Lyrics & music: Bob Dylan
Norwegian lyrics: Tom Roger Aadland
© Ram’s Horn Music / Sony/ATV Music Publishing Scandinavia