2021
«Motgift» er tittelen på Tom Roger Aadlands niende album. For ett års tid siden satt han og så gjennom de nye låtene han hadde skrevet. «Hva er det disse sangene handler aller mest om?» var spørsmålet han stilte seg. Sårbarhet, var ordet som slo ham. «Motgift» er et album som innehar både lys og mørke. Musikken har brodd og overskudd, tekstene er kanskje de beste han har skrevet.
Spelar inga rolle om eg blir heidra eller må sone
Om eg syng som ein engel eller knapt får fram ein tone
Om ikkje namnet mitt blir nemnt i lag med mektige menn
Det som betyr noko, er kor eg er på veg hen
Eg er på veg til deg
Eg er på veg til deg
Alt rundt meg har eit forunderleg preg
Kvar gong eg ser opp, har vegskilta endra seg
Men det er i tillit eg tar mine steg
Eg er på veg
Eg er på veg til deg
Har ingenting å seie om eg slår eller blir slegen
Om eg sjanglar der eg står, om eg ramlar midt i vegen
Om eg kjem meg opp, for så å falle igjen
Det som betyr noko, er kor eg er på veg hen
Eg er på veg til deg
Eg er på veg til deg
Alt rundt meg har eit forunderleg preg
Kvar gong eg ser opp, har vegskilta endra seg
Men det er i tillit eg tar mine steg
Eg er på veg
Eg er på veg til deg
Er ingen katastrofe om eg blei avleidd ifrå stien
Om eg enno ei stund er hjå deg berre i fantasien
Om ikkje du nett no ser lyset ifrå bålet mitt som brenn
Det som betyr noko, er kor eg er på veg hen
Eg er på veg til deg
Eg er på veg til deg
Alt rundt meg har eit forunderleg preg
Kvar gong eg ser opp, har vegskilta endra seg
Men det er i tillit eg tar mine steg
Eg er på veg
Eg er på veg til deg
Kvart år på denne tida
Kjem vonde tankar fram
Men ein stad på den andre sida
Skal eg ta deg i min famn
Saman skal me elske
Mens ei ny sol stig frå hav
Du var den ingen riktig kunne frelse
Du var for skada og for sta
Små, små sår
Som dagen fort kan gje
Somme døyr du av
Dei fleste døyr du med
Tvillingsjel
Med ditt blikk der lengta rår
Kom, legg deg her eit bel
Kom med dine sår
Kva gjorde dei vel med deg
Den staden der du kom?
Sa dei til deg at du måtte te deg?
Forandra dei din song?
Eg kjenner ikkje lenger
Ditt trugne hjarte slå
Tok dei frå deg dine valde venger?
Sa dei du måtte gå?
Små, små sår
Som andre fort kan gje
Somme døyr du av
Dei fleste døyr du med
Tvillingsjel
Med di skrift på brotne skår
Kom, legg deg her eit bel
Kom med dine sår
I dag såg eg ei vipe
Det er lenge sidan nå
Alle draumane me freistar gripe
Alt me går og ventar på
Eg skal kje dekke over
At det er deg eg ser
Høgt heva over alle tyngdelover
På ei usynleg bru som ber
Små, små sår
Som livet fort kan gje
Somme døyr du av
Dei fleste døyr du med
Tvillingsjel
Med din sti der ingen går
Kom, legg deg her eit bel
Kom med dine sår
Du er vakrare, stadig vakrare
For kvar ny vår som kjem
Me er saman no, alltid saman no
Du er min aller beste ven
Aller beste ven
Eg likar gløden i ditt blikk
Di røyst for meg er som musikk
Du er vakrare, stadig vakrare
For kvar ny vår som kjem
Me er saman no, alltid saman no
Du er min aller beste ven
Aller beste ven
Du var ei lise for mi sjel
Ein sårt og lenge sakna del
Du er vakrare, stadig vakrare
For kvar ny vår som kjem
Me er saman no, alltid saman no
Du er min aller beste ven
Aller beste ven
Og om du reiser bort ei natt
Veit eg at me skal treffast att
Du er vakrare, stadig vakrare
For kvar ny vår som kjem
Me er saman no, alltid saman no
Du er min aller beste ven
Aller beste ven
Før di tid bøygde månen seg i støvet
Før di tid knekte eg nakken på ei løve
Før di tid, før alt som skulle skje
Kjære barn, ikkje minn meg om det
Før di tid fanst ikkje det bord eg ikkje ville velte
Før di tid køyrde eg førti mil utan belte
Før di tid, før du kom og gav meg fred
Kjære barn, ikkje minn meg om det
Før di tid, før du fanst
Slo eg vitsar utan stans
Før di tid, før du kom
Var eg den galne kongens yndlingsklovn
Før di tid rann det vin i kvar fontene
Før di tid skein det lys på kvar ein scene
Før di tid, før det grønka på kvart tre
Kjære barn, ikkje minn meg om det
Før di tid, før du fanst
Slo eg vitsar utan stans
Før di tid, før du kom
Var eg den galne kongens yndlingsklovn
Før di tid var eg i vinden, var eg jaga
Før di tid var eg velsigna, var eg plaga
Før di tid, før nåden strøymde ned
Kjære barn, ikkje minn meg om det
Kjære barn, ikkje minn meg om det
Eg var broten som ei pil
Full av tankar, full av tvil
Noko hendte
Det var eit lys du tente
Eit signal du sendte
Eg mottok der eg låg
Eg var såra
Vart sterkare med åra
Men at eg var den utkåra
Det var vel noko som du såg
Eg låg krølla til ein ball
I vonde makters vald
Noko hendte
Det var eit lys du tente
Eit signal du sendte
Eg mottok der eg låg
Eg var såra
Vart sterkare med åra
Men at eg var den utkåra
Det var vel noko som du såg
Noko hendte
Det var eit lys du tente
Eit signal du sendte
Det var vel noko som du såg
Eg vart fødd i april i sekstifire
Det gjer meg til femtiseks, i alle høve på papiret
Ein kortstokk full av jokerar, så tørk av deg det fliret
Og stepp til side mens eg markerer reviret
Tolv år seinare, nittensyttiseks
Eg har enno inga aning om vondskapen som veks
At for kvar ei fin prinsesse finst der òg ei fælsleg heks
Som kjem på døra di med forgifta saft og kjeks
Spol fram fort til seint i åttiåtte
Eg er fireogtjue år og marsjerer til skafottet
Det var valet mellom det og ein kyklop i ei grotte
Men eg angrar ingenting, eg berre gjorde det eg måtte
På eit vis tek eg meg fram til det store skiljet
Eg står der iblant tistlar og ei og anna lilje
Det er sant som det er sagt, det er veg der det er vilje
Men då tusenåret skiftar, står eg mest utan familie
Verda er ei gåte, du kan gruble og pønske
Og likevel bli lurt, eg vart slegen ned i Tønsberg
Fekk mine rivne frå meg imot deira eige ønske
Alle kleda frå den tida har spor av blod og grønske
Alt kan reparerast, og det går seg til med åra
Det er sant som Vinje sa, det veks blomar i såra
Og i gravferda til far min ligg det fem blomar på båra
Så kom nærare, mi kjære, la meg kysse bort den tåra
Sjølv det mektigaste tre har ein gong vore ei lita spire
Neste rapportering no blir tjuetjuefire
Det er på den tida eg tenkjer leggje inn det siste giret
Ta meg opp i tårnet med det høgaste spiret
Timen er komen for dokteren i salen
For einkvan med realfag til å felle ned normalen
For hoffnarren i stykket til å framføre moralen
Men det var kje deg og meg, det var tida som var galen
Du var rytmen
Du var rimet
Du var den eg tenkte på
Kvar ein time
Det er ei hard verd der ute
Du treng ei mjuk pute
Du er åleine der inne
Du treng ein ven eller ei veninne
Du kjenner det på kroppen, alle strenar rakt forbi
Dei tar eit blikk oppi koppen, så får dei frykteleg dårleg tid
Dei har noko dei må rekke, dei har noko dei må nå
Men når symptoma dine er vekke, må du kome og helse på
Du er einsam når du vaknar, einsam når du sovnar inn
Det er noko du alltid saknar, noko du aldri finn
Det er ein vind som aldri spaknar, ein dag som aldri gryr
Og du vrir deg mellom lakena, nett som eit jaga dyr
Og du prøver på å hugse det du aldri heilt kjem på
Og du drassar på ein ryggsekk, og du passar på å sjå
I ballsalar og buler, i kjellarar og kott
Mens du undrast kva dei skjuler, kor beskjeden kan ha stått
Det er ei hard verd der ute
Du treng ei mjuk pute
Du er åleine der inne
Du treng ein ven eller ei veninne
Dei kallar det ein spade, men det kjennest som ein kniv
Du blør naseblod på badet mens du drøymer om eit liv
Du får aldri heile svaret, det ligg alltid noko bak
Og det rir deg som ei mare, det slepper aldri tak
Og du sjanglar og du ravar og du tar det du kan ta
Og du kjempar og du kavar, men du kjem deg ingen stad
Du ligg strekt utover grava mens du bivrar som eit blad
«Du må slakke litt på krava», var det einaste dei sa
Somme seier dei ikkje minnest, somme seier diamant
Men det hardaste som finst, er at ingen snakkar sant
Alle i si eiga boble, alle nok med seg og sitt
Alle hensiktene doble, alle hjarta av granitt
Det er ei hard verd der ute
Du treng ei mjuk pute
Du er åleine der inne
Du treng ein ven eller ei veninne
Det er ein tynn måne som lyser
Alt det mørke som han hyser
Eg gjer kje lenger tinga slik eg pleidde
Dei fleste netter ligg eg vaken
Mens eg sveittar ut mitt laken
Eg veit eg er det svakaste leddet
Eg er det svakaste leddet i lenka
Eg er det svakaste leddet i lenka
Eg ser ut på rettarstaden, der familien min sit benka
Eg er det svakaste leddet i lenka
Det var dag då eg tok valet
Om å ta heilt hol på skalet
Eg hugsar ikkje lenger kva som skjedde
Men det endra meg for alltid
Jamvel blodet som renn kaldt i meg
Eg veit eg er det svakaste leddet
Eg er det svakaste leddet i lenka
Eg er det svakaste leddet i lenka
Her blir styggedomar signa og svovelvatn stenka
Eg er det svakaste leddet i lenka
Eg var budd på konsekvensar
Det er kje slikt som ingen ensar
Men eg måtte, uansett kor hen det leidde
Eg har hovudet på blokka
Men mi tru har ingen rokka ved
Om enn eg er det svakaste leddet
Eg er det svakaste leddet i lenka
Eg er det svakaste leddet i lenka
Eg står framfor opponenten min med begge armar senka
Eg er det svakaste leddet i lenka
Så gode vener, om de finn meg
Ver barmhjartige og minn meg på
Kven eg ein gong var, ver ikkje redde
Me blir sogne inn i straumen
Der dei strippar oss for draumen
Og eg veit eg er det svakaste leddet
Eg er det svakaste leddet i lenka
Eg er det svakaste leddet i lenka
No gjer bøddelen seg klar, medan hjartet dansar jenka
Eg er det svakaste leddet i lenka
Langt bortanfor det stygge
Kviler sjelevisst det trygge
Der ligg velta bord, men sengene står oppreidde
Det er ein kasse innfor døra
Der du legg ifrå deg børa di
Du som er det svakaste leddet
Eg er det svakaste leddet i lenka
Eg er det svakaste leddet i lenka
Men den høgste heilagdomen har eg endå aldri krenka
Eg er det sterkaste leddet i lenka
Ingen her i byen vørder vanleg folkeskikk
Alt dei har respekt for, er den brente jords taktikk
Eg ser på glørne og veit eg er i klørne
På dei mest brutale brørne ein kan råke på
Nokon ting i blikket som du sendte meg i går
Fortalde meg at det er verd å vente på ein vår
Så har du trua, og er du ikkje kua
Så møt meg under brua, og dra med meg herfrå
Bror min ber bagasjen til ein annan dagen lang
Mor mi seier støtt at han har noko stort på gang
Der har du arven, den giftiggrøne fargen
Og det skjer meg inntil margen, alt som ligg i grus
Søster mi er berre som ein skugge av seg sjølv
Og far min står i skråninga og hakkar kråkesølv
Dei ber åket, og lar andre styre ståket
Men i går såg eg ein måke, og eg sver at han song blues
Djupt i hjartet kjenner eg at noko snart må skje
Men alle som eg spør her, anar ingenting om det
Dei står og kopar og held på kvart sitt skopar
Eg står i ørkenen og ropar medan oskeflaka fell
I kyrkjer og moskear diskuterer dei guds namn
Men fuglane på himmelen, dei veit dei er i hamn
Det er stoda, så langt som eg kan skoda
Så la hjartet ditt få råda og bli med meg i kveld
Bli med meg i kveld
Eg har gått på mang ein smell
Men eg står her likevel
Det er somme løfte ein berre held
Hjørdis, Hjørdis Marie
Vil du som eg, kjem du over i kveld
Eg har ei vinflaske me kan innvie
Eg har ei kjensle av at du veit kva det gjeld
Tenk ikkje på alt det du hadde som skar seg
Tenk ikkje på alt som kje blei noko av
Tenk ikkje for mykje på korleis det har seg
Tenk at me er skipbrotne på same hav
Hjørdis, Hjørdis Marie
Vil du som eg, kjem du over i kveld
Eg har ei vinflaske me kan innvie
Eg har ei kjensle av at du veit kva det gjeld
Tenk ikkje på far din som svevar der ute
Tenk ikkje på rykta om konspirasjon
Tenk ikkje på tårer som fall på di pute
Tenk at me kan finne ein draum og ei von
Hjørdis, Hjørdis Marie
Vil du som eg, kjem du over i kveld
Eg har ei vinflaske me kan innvie
Eg har ei kjensle av at du veit kva det gjeld
Det er for mange her som hatar
Eg vil kje vere ein av dei
Det er for mange her som pratar
Stundom går eg grundig lei
Hei, Hjørdis, Hjørdis Marie
Vil du som eg, kjem du over i kveld
Eg har ei vinflaske me kan innvie
Eg har ei kjensle av at du veit kva det gjeld
Hjørdis, Hjørdis Marie
Vil du som eg, kjem du over i kveld
Eg har ei vinflaske me kan innvie
Eg har ei kjensle av at du veit kva det gjeld
Produsert av Lars Voldsdal
Mikset av Lars Voldsdal
Mastret av Greg Calbi ved Sterling Sound, New York
Tom Roger Aadland: vokal, akustisk gitar, munnspill
Kjetil Steensnæs: akustisk og elektrisk gitar, barytongitar, pedal-steelgitar, banjo, kor
Kristian Kvalvaag: akustisk og elektrisk gitar, kor
Mikael Lindqvist: piano, hammondorgel, synthesizer, mellotron
Ruben Fredheim Oma: bass, kor
Karl Oluf Wennerberg: slagverk, perkusjon
Lise Voldsdal: fiolin
Kaja Fjellberg Pettersen: cello
Espen Reinertsen: saksofon
Dag Stiberg: saksofon
Lars Voldsdal: perkusjon, elektrisk gitar
Grafisk design & web: Raffaele Malanga
Foto: Edgar G. Bachel
Alle sangene: Tekst og musikk: Tom Roger Aadland © 2021